Τα εγκαίνια στο Beton7 και το Κοττό

Καλημέρα αγαπητοί φίλοι,

χτες το βράδυ έγιναν τα εγκαίνια του αφιερώματος που οργάνωσε το Beton 7 - Arts στον Λευκάδιο Χερν με την παρουσία εκλεκτών φίλων και ομιλητών. Σύντομες ομιλίες από τον Δημοσθένη Αγραφιώτη, τον Μιχάλη Αργυρό και τον πρέσβη της Ιαπωνίας στην Ελλάδα.

Ο πρέσβης της Ιαπωνίας στην Ελλάδα κ. Μασουό Nισιμπαγιάσι,
ο κ. Μιχάλης Αργυρός, ο διερμηνέας και ο κ. Δνημοσθένης Αγραιφώτης.

Έγινε η πρώτη εμφάνιση της έκδοσης του Κοττό στα ελληνικά. Μετά τον ευγενικό χαιρετισμό του πρέσβη, του παρέδωσα ένα αντίτυπο που Κοττό με αφιέρωση. Η στιγμή ήταν πολύ σημαντική και συγκινητική για μένα. Και μεγάλη η τιμή που ο πρέσβης καλωσόρισε και δέχτηκε από τα χέρια μου το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του Λευκάδιου Χερν που κυκλοφορεί στην Ελλάδα.

Η αφιέρωση της μεταφράστριας του Κοττό στον πρέσβη της Ιαπωνίας

Το αφιέρωμα θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Απριλίου. Έχει ενδιαφέρον να το επισκεφθείτε και να παρακολουθήσετε τις δραστηριότητες του προγράμματος, να δείτε την έκθεση παλιών βιβλίων από τη συλλογή του Takis Efstathiou καθώς και την έκθεση της Μαρίας Γενιτσαρίου.

Ευχαριστώ τους φίλους που ήρθαν, αλλά κι εκείνους που είναι μακριά, αλλά η καρδιά τους και η σκέψη τους ήταν κοντά μας. 

Σύντομα θα αναρτήσω περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά των εγκαινίων. 

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 6.30 ΣΤΟ BETON7, ΣΤΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΟ

Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Τα εγκαίνια του αφιερώματος στον Λευκάδιο Χερν που οργανώνει το Beton7.
Σήμερα κάνει το ξεκίνημά του το Κοττό, που εξέδωσε το Ταμείο Παγκόσμιας Κυθηραϊκής Κληρονομιάς σε μετάφραση δική μου. Το βιβλίο είναι πολύ περιποιημένο και προσεγμένο, τυπωμένο σε χαρτί σαμουά. δίχρωμο και κοσμείται με τις εικόνες της πρώτης έκδοσης που φιλοτέχνησε ο Γκενζιρό Γιέτο. Το Κοττό έργο διακριτικό και εκλεπτυσμένο, περιλαμβάνει αφηγήσεις παραδοσιακών ιστοριών, περιγραφές, δοκίμια και στοχασμούς πάνω στο πνεύμα των απλών ανθρώπων. Ανταγωνισμοί, έχθρες, τρυφερές αγάπες, καταστροφικοί έρωτες, απλές και ήσυχες ζωές με αβάσταχτες τραγικότητες. Αναδεικνύονται αξίες αναλλίωτες και πανανθρώπινες, όπως ο σεβασμός στους ηλικιωμένους και στους προγόνους, η συζυγική σχέση, η οικογένεια, η μητρική αγάπη, η ίδια η ζωή... Το «Ημερολόγιο μιας γυναίκας» ένα κείμενο που είναι ελάχιστα γνωστό είναι η συγκλονιστική καταγραφή της έγγαμης ζωής μιας γυναίκας του Τόκυο, γεμάτη ταπεινοφροσύνη και ανιδιοτελή αγάπη.
Θα σας περιμένουμε στα εγκαίνια και σε όλη τη διάρκεια του σπουδαίου αφιερώματος και βέβαια στις 12 Απριλίου στις 7 το απόγευμα που θα γίνει η παρουσίαση του Κοττό.
Beton7, Πύδνας 7, Βοτανικός

Beton7-Αφιέρωμα στον Λευκάδιο Χερν

Μεγάλο γεγονός για τον πολιτισμό είναι το αφιέρωμα στον Λευκάδιο Χερν που οργάνωσε το Beton7 και ο Δημοσθένης Αγραφιώτης.

Ένα σπουδαίο πολυήμερο αφιέρωμα στον μεγάλο συγγραφέα με ποικίλες δραστηριότητες (ομιλίες, διαλέξεις, ανοιχτές συζητήσεις, προβολές, μουσικές παρουσιάσεις), εκλεκτούς ομιλητές και καλλιτέχνες (με πρώτη ομιλήτρια στις 31 Μαρτίου τη Σόκο Κοϊζούμι). 

Τα εγκαίνια θα γίνουν την Πέμπτη 27 Μαρτίου, στις 6 το απόγευμα. Θα απευθύνει χαιρετισμό ο πρέσβης της Ιαπωνίας στην Ελλάδα και θα μιλήσει ο ιδρυτής του Beton7. 

Κι έτσι ξεκινάει το ταξίδι του Κοττό. Ανάμεσα σε εκλεκτούς φίλους του Λευκάδιου Χερν, στο πλαίσιο ενός σπουδαίου αφιερώματος στον μεγάλο συγγραφέα, που θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Απριλίου. Σε όλη τη διάρκεια του αφιερώματος το Κοττό θα βρίσκεται στον χώρο του Beton7. 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΤΤΟ

θα γίνει τις 12 Απριλίου, στις 7 το απόγευμα από την Τέτη Σώλου. Η παρουσίαση συνοδεύεται από προβολή εικόνων της Ιαπωνίας του Λευκάδιου Χερν και επενδύεται μουσικά από ειδικά κατασκευασμένα αρχαία και παραδοσιακά όργανα. 

Η παρουσία των φίλων θα είναι έμπνευση, χαρά και τιμή. 

Σπάνια βιβλία

Οι φίλοι που θέλουν να δουν σπάνιες πρώτες εκδόσεις  των έργων του Λευκάδιου Χερν έχουν την ευκαιρία να τα δουν στο Beton7, όπου σε όλη τη διάρκεια του αφιερώματος θα εκτίθεται η συλλογή Τάκη Ευσταθίου. 

Το αναλυτικό πρόγραμμα του αφιερώματος μπορείτε να το δείτε πατώντας 

ΚΛΙΚ

Το «Κοττό» είναι έτοιμο!

Και θα κυκλοφορήσει επίσημα σε λίγες μέρες. Το ξεκίνημά του θα γίνει στις 27 Μαρτίου στο Beton7 και η παρουσίασή του θα γίνει στις 12 Απριλίου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που οργανώνει το Beton7 για τον Λευκάδιο Χερν.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο Beton7

Σήμερα, μόλις έμαθα ότι το βιβλίο είναι έτοιμο, πήγα στο βιβλιοδετείο για να το δω και να πάρω ένα αντίτυπο.

Μοιράστηκα τις πρώτες στιγμές με τον Τάκη Ευσταθίου, τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε το The Open Mind of Lafcadio Hearn και εργάζεται ακούραστα προωθώντας το πνεύμα του οικουμενικού συγγραφέα. Η συγκίνηση και η χαρά ήταν μεγάλη, όταν τοποθέτησε στη βιβλιοθήκη του με τα σπάνια βιβλία και τις πρώτες εκδόσεις των έργων του Λευκάδιου Χερν, δίπλα στην πρώτη έκδοση του Κοττό που έγινε το 1902, την ελληνική έκδοση του 2014.

Ο Τάκης Ευσταθίου, πάντα τυπικός, είχε ενημερώσει τον Ιάπωνα πρόξενο για την έκδοση του βιβλίου και για τη χρήση του ιτσιμόντζι γκινού στο κόκκινο εξώφυλλο του βιβλίου, που θυμίζει το ιαπωνικό διαβατήριο. «Μα και βέβαια. Είναι το ιαπωνικό διαβατήριο με το οποίο ο Λευκάδιος Χερν επιστρέφει στην Ελλάδα», ήταν η συγκινητική απάντηση. 

Περισσότερα για το Κοττό

ΚΛΙΚ

Η ιστορία ενός συμβόλου

Πριν από πολλά χρόνια η Άννα μου είχε χαρίσει ένα κόσμημά της. Μια καρφίτσα από αλπακά. Η αξία του κοσμήματος είναι μικρή. Η «από διαθέσεως αξία», που λένε τα νομικά βιβλία είναι μεγάλη, μια και το δώρο είναι από τη γιαγιά μου που κι εκείνης της το είχε δώσει η προγιαγιά μου. Οικογενειακό κειμήλιο μ' άλλα λόγια. 

H καρφίτσα της γιαγιάς

Η συναισθηματική του αξία έγινε ακόμα πιο μεγάλη, όταν συνάντησα την ίδια καρφίτσα σε μια παλιά φωτογραφία της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Ναι, ναι της πρώτης Ελληνίδας διηγηματογράφου, που την αγαπώ πολύ και που παρ' όλο που έζησε λίγους μήνες στη Θεσσαλονίκη, εγώ την έχω συνδέσει με την αγαπημένη μου πόλη. Το βιβλίο που έχω γράψει για τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε από ένα μικρό κείμενό της. 

Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου

Στην μοναδική φωτογραφία της που σώζεται, η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου φοράει μια καρφίτσα ίδια, ολόιδια με το δώρο της γιαγιάς. Τυχαίο;

Ο Λευκάδιος Χερν και η Ιαπωνία που γνώρισα μέσα από τα γραπτά του μ' έφεραν μπροστά στο ιτσιμοντζιγκινού. Στο χρυσάνθεμο που είναι το σύμβολο του αυτοκράτορα. Συνδέθηκε με την αυτοκρατορική οικογένεια εξ αιτίας της ομοιότητάς του με τον ήλιο.

Στην ιαπωνική μυθολογία η θεά του ήλιου, η Αματεράσου, έφερε στον κόσμο τον Τζιμμού, τον πρώτο αυτοκράτορα της Ιαπωνίας. Το αυτοκρατορικό έμβλημα παρουσιάζει ένα χρυσό χρυσάνθεμο με δεκαέξι πέταλα, γνωστό ως ιτσιμοντζιγκινού.

Τζιμμού, ο πρώτος αυτοκράτορας της Ιαπωνίας

Το χρυσάνθεμο, που μοιάζει με τον ήλιο που τόσο λαμπερός φαίνεται πίσω από τον Τζιμμού, βρήκα πως είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο. Ιάπωνες, Ασσσύριοι, Σουμέριοι, Αιγύπτιοι ως το Μεξικό είχαν συγκινηθεί από αυτό το σύμβολο. 

Το ίδιο και οι αρχαίοι Έλληνες. Από το παλάτι του Μίνωα στην Κνωσσό μέχρι τον τάφο του Φιλίππου συναντάμε αυτόν τον συνδυασμό του παντοδύναμου ήλιου με το λουλούδι σε πλήρη άνθιση αποτυπωμένο σε τοιχογραφίες, αγγεία, λάρνακες, αγάλματα.

ΚΛΙΚ

Ψάχνοντας χτες το βράδυ τα χαρτιά μου σύνδεσα όλες αυτές τις πληροφορίες κι έκανα συνειρμούς που δεν είχα κάνει πρωτύτερα. Η καρφίτσα της γιαγιάς και της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, το λαμπερό σύμβολο της χώρας του Ανατέλλοντος Ήλιου και της Αρχαίας Ελλάδας από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία... και όχι μόνο.

Το σήμα της σειράς των έργων του Λευκάδιου Χερν
σε μετάφραση Τέτης Σώλου

Είναι ταιριαστό να συνοδεύει τη σειρά των έργων του Λευκάδιου Χερν, του οικουμενικού ανθρώπου με το ανοιχτό μυαλό, ένα οικουμενικό σύμβολο πνευματικής δύναμης και ακμής. Ο ίδιος ο Λευκάδιος δεν γνώρισε παρακμή. Ο θάνατος τον βρήκε στα 54 χρόνια του έχοντας αφήσει σπουδαίο συγγραφικό έργο κι έχοντας ενδεχομένως άλλα τόσα να γράψει.

Ο Τάκης Ευσταθίου, υπεύθυνος της σειράς «Λευκάδιος Χερν», πάντα τυπικός, είχε ενημερώσει τον Ιάπωνα πρόξενο για την έκδοση των βιβλίων και για τη χρήση του ιτσιμόντζι γκινού στα εξώφυλλα, που ιδιαίτερα πάνω στο κόκκινο και στο μπλε χρώμα θυμίζει το ιαπωνικό διαβατήριο. «Μα και βέβαια. Είναι το ιαπωνικό διαβατήριο με το οποίο ο Λευκάδιος Χερν επιστρέφει στην Ελλάδα», ήταν η συγκινητική απάντηση.

Ενός λεπτού σιγή

στη μνήμη των θυμάτων του τσουνάμι που σάρωσε ανθρώπους, σπίτια και αγαθά πριν από τρία χρόνια

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον Μπον Κοϊζούμι και τον Χίροκατζου Όχασι. Ανήκουν στο αρχείο του Τάκη Ευσταθίου, που είχε την καλοσύνη να μου παραχωρήσει την άδεια χρήσης.

The photos are taken by Bon Koizumi and Hirokajou Ohasi. They belong to Takis Efstathiou archieve, who was kind enough to let me use them.

Συνέντευξη στη ραδιοφωνική εκπομπή «Θεσσαλονίκη Πολύγλωττη Πόλις»

Πριν από λίγες μέρες είχα τη χαρά να γνωρίσω την Αργυρώ Μουμτζίδου, υπεύθυνη για τη Γιορτή Πολυγλωσσίας, που συνεχίζεται φέτος για δεύτερη χρονιά μετά την επιτυχία της πρώτης διοργάνωσης και που είναι ο νέος θεσμός της Θεσσαλονίκης. Είναι υπεύθυνη επίσης και για πολλές άλλες ενδιαφέρουσες δράσεις και δραστηριότητες. Για να πάρετε μια μικρή ιδέα, πατήστε ΚΛΙΚ.

Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη Θεσσαλονίκη με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Η πολύχρωμη και πολύγλωσση Θεσσαλονίκη ακόμα πιο πολύ. Στο παρελθόν τράβηξε το ενδιαφέρον μου η πολύγλωσση Θεσσαλονίκη των παλιότερων χρόνων και γεννήθηκε ένα βιβλίο για την παλιά Θεσσαλονίκη. Η Γιορτή Πολυγλωσσίας μεταφέρει αυτό το ενδιαφέρον, που ποτέ δεν παύει, στο σήμερα και σε ολοκαίνουργιες δραστηριότητες.

Η Αργυρώ Μουμτζίδου με προσκάλεσε για μία συνέντευξη στο Star Classic Radio και στην εκπομπή της «Θεσσαλονίκη Πολύγλωττη Πόλις», στο πλαίσιο προετοιμασίας της δεύτερης Γιορτής Πολυγλωσσίας. Περπατήσαμε μαζί στις γειτονιές της Κομοτηνής, της πόλης των φοιτητικών μου χρόνων με τις πολλές κοινότητες, τα σοκάκια και τα χαμηλά σπίτια, στους παράλληλους δρόμους της Θεσσαλονίκης, περιδιαβήκαμε τις εικονογραφήσεις μου, τα κόμικς της Ιζόλας και τον υπέροχο κόσμο του Λευκάδιου Χερν.

Τέτη Σώλου και Αργυρώ Μουμτζίδου στο Star Classic Radio
της Θεσσαλονίκης

Η μαιευτική μέθοδος της Αργυρώς Μουμτζίδου έφερε στο φως μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που μεταδόθηκε το Σάββατο 1 Μαρτίου 2014. Αν θέλετε, μπορείτε να την ακούσετε από το αρχείο του Star Classic Radio πατώντας

ΚΛΙΚ

Θα χαρώ κι εγώ ν' ακούσω τη γνώμη σας και τις παρατηρήσεις σας. 

Τέσυ Μπάιλα

Μελετώντας τον Λευκάδιο Χερν, ολοένα και πιο συχνά βρίσκομαι μπροστά στο ζήτημα της πανάρχαιας ομοιότητας των δύο μεγάλων πολιτισμών: του ελληνικού και του ιαπωνικού. 

Τυχαίνει να μην γνωρίζω προσωπικά την Τέσυ Μπάιλα. Γνωρίζοντας όμως το βιβλίο της «Το παραμύθι της βροχής» και την αγάπη της για την Ιαπωνία, πήρα το θάρρος να της ζητήσω ένα μικρό και προσωπικό κείμενο με τις σκέψεις, τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που γέννησε η εμπειρία του ταξιδιού της στη χώρα των χρυσανθέμων και η επαφή της με τους Ιάπωνες φίλους και συνεργάτες της. Το κείμενο ήρθε γρήγορα, ένα κείμενο ζωντανό που μας παρασέρνει σε μια πανέμορφη Ιαπωνία όπου η υψηλή τεχνολογία συνυπάρχει με τις παμπάλαιες παραδόσεις, κι έχω τη χαρά να σας το παρουσιάσω με τις ευχαριστίες μου στη συγγραφέα.

Δυο λόγια για την Ιαπωνία της καρδιάς μου

Ξεκίνησα πριν μερικά χρόνια για την Ιαπωνία, καλεσμένη του Πανεπιστημίου Gakugei στο Τόκιο για μια ατομική έκθεση φωτογραφίας με θέμα: «Η Ελλάδα στο φως του Ελύτη». Το ταξίδι μεγάλο, όμως έγινε για μένα μια προσωπική εμπειρία ζωής, καθώς με έφερε σε επαφή με έναν μοναδικό λαό.

Η έκθεση φωτογραφίας κράτησε έξι μέρες. Η επαφή μου με τους επισκέπτες της έκθεσης όλες αυτές τις μέρες μου έδειξε πόσο πολύ ο ιαπωνικός λαός αγαπά την Ελλάδα, τον πολιτισμό της, τη μουσική της, την εικόνα της. Και με έκανε να σκεφτώ ποια φιλοσοφία μετατράπηκε σε στάση ζωής, κάνοντας αυτούς τους ανθρώπους να είναι και να συμπεριφέρονται τόσο μεγαλόθυμα. Κι έτσι άρχισα να διαβάζω για τη χώρα αυτή των μεγάλων αντιθέσεων, τη χώρα της σκληρής βίας των παλιών πολεμιστών και της θηλυκής γλυκύτητας των γυναικών της. Τη χώρα του βουδισμού, που οι πρώτες απεικονίσεις του εκεί έδειχναν τον Βούδα όμοιο με τον θεό Απόλλωνα.

Η έκπληξή μου μεγάλωσε όταν, μελετώντας για την Ιαπωνία, κατάλαβα τη μοναδική σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε δυο τόσο μακρινούς πολιτισμούς, όταν διαπίστωσα ότι ο Πυθαγόρας είχε μιλήσει για όλα όσα και ο Βούδας είχε πει στην Ιαπωνία. Τότε ήταν που σκέφτηκα να γράψω «Το παραμύθι της βροχής» σε μια προσπάθεια να δείξω όλα όσα  υπάρχουν και συνδέουν στο βάθος τον ελληνικό με τον ιαπωνικό πολιτισμό. Και αναζήτησα τις πιθανές αιτίες αυτής της σχέσης για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι και γεωγραφικά οι δυο χώρες μοιράζονται εξίσου πολλά κοινά  και πως τελικά ίσως να ευθύνεται η σχέση τους με τη θάλασσα, το αρχιπέλαγος που βρέχει τις ακτές τους, για τη διαμόρφωση των πολιτισμών τους.

Το τοπίο ήταν μαγευτικό! Η Ιαπωνία είναι μια πανέμορφη χώρα, σε αντίθεση με την άποψη που έχουν γι’ αυτήν οι δυτικοί! Γεμάτη ορυζώνες και λουλούδια παντού. Πίσω από την καλογυαλισμένη βιτρίνα της σύγχρονης τεχνολογίας, των τεράστιων κτιρίων και των ασύλληπτων λεωφόρων της ιλιγγιώδους ανάπτυξης, η Ιαπωνία κρύβει μια παιδική καρδιά που παίζει σαμισέν  και χορεύει σε οτσαγιά για να διασκεδάσει. Παραμένει μια πλανεύτρα ανατολίτισσα, που σε κάθε της χαμόγελο ένα μεθυστικό άρωμα διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Μια σαγηνευτική γκέισα που περπατά στους δρόμους των ανθισμένων κερασιών κρατώντας ανοιχτή τη χάρτινη ομπρέλα της ή χορεύει όλο χάρη στην αγκαλιά ενός σαμουράι. Τυλιγμένη στο καταπράσινο κιμονό της, γοητευτική και φιλήδονη, περηφανεύεται για την εκλεκτή πράγματι κουζίνα της, ισιώνει με ιδιαίτερη χάρη το όμπι  της και σερβίρει τσάι τους επισκέπτες της, ισορροπώντας πάνω στα μικροσκοπικά γκέττα  της.

Φίλη από παλιά με αρκετούς Ιάπωνες που με περίμεναν στο αεροδρόμιο ένιωσα από την πρώτη στιγμή τη ζεστασιά της φιλοξενίας που μοιράζεται γενναιόδωρα κάθε στιγμή. Η λεπτότητα των τρόπων, η ευγένεια ενός  χαμόγελου που πηγάζει από την καρδιά, μια κουβέντα σε ακατανόητη γλώσσα που μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις μοναχά μέσα στο καθάριο βλέμμα και κυρίως μια μεγάλη αγκαλιά έγιναν για μένα συνώνυμα αυτού του ταξιδιού.

Περπάτησα πολύ μαζί τους, γεύτηκα την εκλεκτή κουζίνα τους, άκουσα τη μουσική τους, ήπια σάκε, έμαθα να βγάζω τα παπούτσια μου όταν μπαίνω σε κάποιο μέρος, φωτογράφισα τους ναούς τους, μύρισα τη γη τους, έμαθα την Ιστορία τους, αγάπησα τη φύση τους, ονειρεύτηκα τις ανθισμένες κερασιές και έβρεξα τα παπούτσια μου μέσα στους καταπράσινους ορυζώνες της πανέμορφης Φουκοσίμα. Ένιωσα τη δύναμη της ιαπωνικής γλώσσας, κοιμήθηκα στα ταταμί ενός παραδοσιακού πανδοχείου στο νησί Όσιμα, φόρεσα κιμονό, ταξίδεψα στο λαβύρινθο του ιαπωνικού μετρό, περιπλανήθηκα μέσα στη βροχή γύρω από τα ανάκτορα, πήρα το καραβάκι και πέρασα τον ποταμό Σουμίντα για να ζήσω μια εμπειρία μοναδική, πίνοντας καυτό τσάι σε ένα τειοποιείο, χωμένο μέσα στην καρδιά ενός πανέμορφου κήπου, κοιτάζοντας τη βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει. Και κάπως έτσι μετέτρεψα λίγο καιρό μετά την εμπειρία αυτή σε ένα παραμύθι για μεγάλους, στο «Παραμύθι της Βροχής». Το κυριότερο όμως είναι ότι ένιωσα πως είναι να σε νοιάζεται κάποιος∙ να σκέφτεται από πριν τι θα χρειαστείς και να το αφήνει διακριτικά στην πόρτα σου το βράδυ για να είναι σίγουρος ότι θα το βρεις το πρωί.

 Και τότε κατάλαβα τι ήθελε να πει ο Καζαντζάκης, όταν έγραφε για την Ιαπωνία:

 «Ξεκίνησα για την Ιαπωνία ξέροντας μονάχα δυο γιαπωνέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: σακουρά, που θα πει άνθος της κερασιάς, και κοκορό, που θα πει καρδιά. Ποιος ξέρει, έλεγα με το νου μου, μπορεί αυτές οι δυο απλότατες λέξεις να φτάνουν…».

Τέσυ Μπάιλα

                                                                                                                

Οι αφηγήσεις της Σέτσου στον Λευκάδιο

Ο Λευκάδιος Χερν ζητούσε συχνά από τη σύζυγό του να του αφηγηθεί μικρές ιστορίες και παλιούς μύθους. Του άρεσε να του διηγείται τις ιστορίες αφού πρώτα τις είχε διαβάσει και αφομοιώσει.
«Δε θέλω να μου τις διαβάζεις από το βιβλίο. Προτιμώ τις δικές σου λέξεις και φράσεις», της έλεγε.
Όταν η αφήγηση έφτανε σε κάποιο ενδιαφέρον σημείο, ο Χερν γινόταν πολύ ανυπόμονος. Η έκφραση του προσώπου του άλλαζε εκπληκτικά και τα μάτια του έκαιγαν. Έμπαινε στην αφήγηση και τη ζούσε ολοκληρωτικά.
Όσα έγραφε δεν βρίσκονταν στα βιβλία που αγόραζε και ζητούσε τη γνώμη της για τις προσθήκες που έκανε, όπως μας πληροφορούμαστε από το βιβλίο Αναμνήσεις της Σέτσου Κοϊζούμι.

Στη σειρά της ιαπωνικής τηλεόρασης με πρωταγωνιστή τον George Tsakiris στον ρόλο του Λευκάδιου Χερν παρουσιάζονται οι συζητήσεις του ζευγαριού πάνω στις ιστορίες που αργότερα θα μετέφερε στο χαρτί ο συγγραφέας.

Το επεισόδιο για τον Μίμι-νάσι-Χόιτσι

Η ιστορία του Μίμι-νάσι-Χόιτσι περιλαμβάνεται στο Kwaidan.

Μπορείτε να τη διαβάσετε

ΚΛΙΚ