Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Το Ποτάμι του Ουρανού

Αγαπητοί φίλοι, κοιτάζοντας αυτή τη φωτογραφία ήρθε στον νου μου ένα κείμενο του Λευκάδιου Χερν από το Κοττό που μιλάει για τις πυγολαμπίδες και για το μεγαλειώδες θέαμα της μάχης των πυγολαμπίδων που έκανε τον ποταμό Ούτζι να μοιάζει με τον Γαλαξία.


Hotaru Ika (firefly squids), Japan
Photo from "Bright Side"

[...] Σήμερα o τόπος που φημίζεται πιο πολύ για τις πυγολαμπίδες του βρίσκεται κοντά στο Ούτζι, στο Γιαμασιρό. Το Ούτζι, μια όμορφη μικρή πόλη στη μέση της ονομαστής τεϊοπαραγωγού περιοχής, βρίσκεται πάνω στον Ουτζιγκάουα και όσο γνωστό είναι για το τσάι του, άλλο τόσο φημίζεται για τις πυγολαμπίδες του. Κάθε καλοκαίρι τα τρένα με έκτακτα δρομολόγια από το Κυότο και την Όσακα μεταφέρουν χιλιάδες επισκέπτες, που πηγαίνουν στο Ούτζι για να δουν τις πυγολαμπίδες.
Αλλά μόνο από ένα συγκεκριμένο σημείο στο ποτάμι, που απέχει κάμποσα χιλιόμετρα από την πόλη, μπορεί κανείς να θαυμάσει το μεγαλειώδες θέαμα, το χοτάρου-κάσσεν ή «μάχη των πυγολαμπίδων». Το ποτάμι στριφογυρίζει ανάμεσα στους κατάφυτους λόφους και μυριάδες πυγολαμπίδες χιμάνε από τις δύο όχθες για να συναντηθούν και να σφιχταγκαλιαστούν πάνω από το νερό. Στιγμές στιγμές μαζεύονται τόσες πολλές, που σχηματίζουν κάτι που στο μάτι φαίνεται σαν φωτεινό σύννεφο ή σαν γιγάντια μπάλα από σπίθες. Το σύννεφο σκορπίζεται γρήγορα ή η μπάλα πέφτει και σπάζει πάνω στην επιφάνεια του νερού και οι πεσμένες πυγολαμπίδες λάμποντας παρασέρνονται μακριά· γρήγορα όμως ένα καινούργιο σμήνος συγκεντρώνεται στο ίδιο σημείο. Οι άνθρωποι περιμένουν όλη τη νύχτα στο ποτάμι μέσα στις βάρκες, για να δουν το φαινόμενο. Αφού γίνει το χοτάρου-κάσσεν, ο Ουτζιγκάουα σκεπασμένος με τα έντομα που στροβιλίζονται λάμποντας ακόμα, λέγεται ότι μοιάζει με τον Γαλαξία, τον οποίο οι Ιάπωνες αποκαλούν πιο ποιητικά Ποτάμι του Ουρανού. 
Ίσως ένα τέτοιο θέαμα να παρακολούθησε η μεγάλη ποιήτρια Τσιγιό από το Κάγκα, προτού γράψει:
Κάουα μπακαρί,
Γιαμί ουά ναγκαρετέ;
Χοτάρου κανά!
Είναι μονάχα το ποτάμι ή μήπως είναι το σκοτάδι το ίδιο που το παρασέρνουν τα νερά; Ω, οι πυγολαμπίδες! [...]

Από το Κοττό, κεφ. «Πυγολαμπίδες»
Copyright© Τέτη Σώλου, 2014
All rights reserved

3 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια για το έργο σας. Εάν επιθυμείτε διαβάστε και ένα ποίημα που έγραψα για το έργο του Λευκάδιου Χέρν "Αογιάγκι" (από το Καιντάν)

    Αογιάγκι

    Μέσα από του λευκού χιονιού το φως το παγερό
    πέρα από του ανέμου τον χορό τον μαγικό
    οδήγησε η μοίρα του Τομοντάτα την ψυχή
    μέσα στο χάος βρήκε μια νύμφη όμορφή σαν την αυγή.

    Του σπουδαίου Σαμουράι η καρδιά πρώτη φορά μαγεύτηκε
    με ποιήματα αγάπης ο έρωτας των δύο νέων αιώνια δέθηκε.
    Τομοντάτα: "Στο δρόμο σαν χάθηκα βρήκα ένα λουλούδι με ομορφιά μοναδική
    θα ήθελα να παραμείνω μαζί του όταν το φως της μέρας θα φανεί.
    Αογιάγκι*: " Με το ύφασμα του Κιμονό μου το φως του ήλιου θα σκεπάσω
    σαν έρθει το ξημέρωμα μαζί μου να παραμείνεις και ποτέ να μην σε χάσω."

    Οι δύο νέοι μαζί ταξίδεψαν μέσα από τα βουνά σε χώρα μακρινή
    όπου η φήμη του σπαθιού του Τομοντάτα σε όλους ήτανε γνωστή.
    Ο άρχοντας Χοσοκάβα τον Τομοντάτα έκανε υπηρέτη αγαπημένο
    όμως η ματιά του σαγηνεύτηκε από την Αογιάγκι που το πρόσωπο της ήταν
    σαν ρόδο μεταξένιο.

    Η Αογιάγκι στο κάστρο του Χοσοκάβα κλείστηκε μακριά από τον αγαπημένο της ποιητή
    απαρηγόρητα κλαίει ο Τομοντάτα και ένα ποίημα στέλνει στο λουλούδι του με κίνδυνο την μικρή του τη ζωή.
    Τομοντάτα:
    "Ο άρχοντας από έρωτα δυνατό και αχανή σαν της θάλασσας τον βυθό,
    το πετράδι της καρδιάς μου δίπλα του κρατάει μέσα σε κάστρο μακρινό.
    Και είναι η θλίψη της κόρης τόσο δυνατή και φοβερή
    που τα ενδύματα της ποτίστηκαν από δάκρυ μαύρο σαν της νύχτας την πνοή.
    Και έμεινα μόνος μέσα σε αυτόν τον μάταιο κόσμο να τριγυρνώ
    θα ήθελα πουλί να γίνω και μέσα στον ουρανό για πάντα να χαθώ."

    Το ποίημα έφτασε στα χέρια του Χοσοκάβα και λύγισε η αρχοντική του η καρδιά
    την Αογιάγκη ελεύθερη άφησε και όλη η φύση γιόρτασε των δύο νέων την χαρά.
    Μαζί ζήσανε πέντε χρόνια μία ζωή σαν παραμύθι ξωτικό
    όμως ο θάνατος ήρθε να χωρίσει το ζευγάρι το αγαπητό.
    Νύμφη των παλιών ξεχασμένων καιρών ήταν όπως είπαμε η Αογιάγκη με την ρόδινη ομορφιά
    και η Ιτιά που μαζί της ήτανε δεμένη κόπηκε και σταμάτησε να χτυπάει η μικρή της η καρδιά.

    Ο Τομοντάτα τον κόσμο εγκατέλειψε και περιφέρεται μόνος του γράφοντας ποίηση για έρωτες αληθινούς
    μέχρι να ενωθούν και πάλι οι δυο τους σε κάποια άλλη ζωή σε τόπους άγνωστους και μακρινούς.

    *Το όνομα σημαίνει πράσινη Ιτιά.


    Χρήστος Βασιλόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή