Φαντάσματα και Υπερφυσικά Πλάσματα στο έργο του Λευκάδιου Χερν

Μια «ονειρεμένη γη που περιτριγυρίζεται από παράξενους θεούς», πνεύματα, φαντάσματα, ξωτικά και απόκοσμα πλάσματα, η γη των σαμουράι και των παραδοσιακών αξιών, είναι ο κόσμος που αναδύεται μέσα από το έργο του Λευκάδιου Χερν στον τελευταίο σταθμό της ζωής του, την Ιαπωνία.

Η πένα του είναι το κλειδί για να μπούμε στον κόσμο όπου οι μύθοι είναι ζωντανοί και για να γνωρίσουμε απόκοσμες υπάρξεις της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου.

Ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο, ένα κεφάλι που πλανιέται μέσα στη νύχτα χωρισμένο από το σώμα, μια πανέμορφη γυναίκα που η ανάσα της παγώνει τους οδοιπόρους, οι πολεμιστές χαϊκέ που περιπλανιούνται αιώνια στην άβυσσο δεν δημιουργούν μόνον τρόμο, αλλά θλίψη και προβληματισμούς πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Για τα φαντάσματα, τις παράξενες οπτασίες και τα αλλόκοτα πλάσματα στο έργο του Λευκάδιου Χερν, μίλησα, συνοδεία εικόνων, στο Polis Art Café στις 27 Δεκεμβρίου, στη βραδιά που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Ars Nocturna - Gothic Books‎.

Ομιλία για τον Λευκάδιο Χερν στην Ομάδα Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης

Καθώς το αναγνωστικό κοινό του Λευκάδιου μεγαλώνει, η Ομάδα Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δάφνης θα περάσει το χειμώνα με τα βιβλία του. Εξαιρετική επιλογή! 

Για πολλά μέλη της ομάδας η χτεσινή εκδήλωση ήταν η πρώτη επαφή τους με τον συγγραφέα και το έργο του. Το θέμα του Λευκάδιου είναι απέραντο. Όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος, χρειάζονται λίγα λόγια και καλά. Γι' αυτό στην ομιλία μου εστίασα στο όφελος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα διαβάζοντας Λευκάδιο Χερν. Στο έργο του θα βρει τις πανανθρώπινες αξίες που είναι θεμέλιο για τον άνθρωπο και μπορεί να αντλήσει μαθήματα, πρότυπα και λύσεις. 

Έκλεισα την ομιλία μου μεταφέροντας τα λόγια που μου είπε προ καιρού μια αναγνώστρια, όταν ήρθε για πρώτη φορά σ' επαφή με το έργο του Λευκάδιου Χερν διαβάζοντας το «Κοττό». 

«Ο Λευκάδιος Χερν δούλεψε πιο ευσυνείδητα κι από Ιάπωνας. Δεν έκανε πασαλείμματα, δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει ντόρο. Το ’λεγε η καρδιά του.
Είναι ένας άνθρωπος που έχει πονέσει πολύ, έχει στερηθεί πολύ κι αυτό του βγήκε σε δημιουργικότητα, εξυπνάδα και βάθος σκέψης. Μια ευαίσθητη ψυχή, ένας αυθεντικός, οικουμενικός άνθρωπος. Άξιος σεβασμού και μνήμης».

Μια αναμνηστική φωτογραφία με μερικά από τα μέλη της Ομάδας Ανάγνωσης.

Οπτασίες και απόκοσμές παρουσίες στη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου-ομιλία στο FantastiCON

Ο Λευκάδιος Χερν με οδήγησε να γνωρίσω την κουλτούρα της παλιάς Ιαπωνίας των μύθων, των θρύλων, των απόκοσμων υπάρξεων· ενός κόσμου πέρα από τα ανθρώπινα, που ζει παράλληλα με τον κόσμο μας και συνδιαλέγεται μαζί του. 

Η ομιλία μου στο FantastiCON 2017 είχε ως θέμα τις οπτασίες και τις απόκοσμες υπάρξεις της Ιαπωνίας, έτσι όπως τις γνώρισα μεταφράζοντας και μελετώντας το έργο του Λευκάδιου Χερν. Αυτό που μας συναρπάζει δεν είναι ο τρόμος που μας προκαλούν. Μας δημιουργούν μια θλίψη γύρω από την ύπαρξη, αίσθηση μοναξιάς, δέος και τρυφερότητα.

Μπορείτε να ακούσετε το τελευταίο τμήμα της ομιλίας μου στο παρακάτω βίντεο.

Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου «Ιστορίες Φαντασμάτων από την Ιαπωνία»

27 Ιουνίου. Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία. Είναι τα γενέθλια του Λευκάδιου. Εκείνη ακριβώς την ημέρα, την Τρίτη 27 Ιουνίου, στις 8 το βράδυ, παρουσιάστηκε ένα καινούργιο βιβλίο με ιστορίες του Λευκάδιου Χερν, από τις εκδόσεις Ars Nocturna. 

Το βιβλίο λέγεται «Ιστορίες φαντασμάτων από την Ιαπωνία και περιλαμβάνει ιστορίες από το Kwaidan, το Shadowings και το In Ghostly Japan. Μετέφρασε ο Κώστας Κώτσιας, η Πέρη Χρονοπούλου, η Ειρήνη Μαντά, ο Ανδρέας Μιχαηλίδης και η Μαρία Γιακανίκη. Το καταπληκτικό εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει ο Όθωνας Νικολαΐδης.

Με χαρά συμμετείχα στην έκδοση γράφοντας το επίμετρο που ολοκληρώνει το βιβλίο «Η γυναίκα στη ζωή και στο έργο της ιαπωνικής περιόδου του Λευκάδιου Χερν» και το χρονολόγιο με τους μεγάλους σταθμούς της ζωής και του έργου του συγγραφέα. 

 Συγκεντρωθήκαμε στον φιλόξενο πολυχώρο Αίτιον, που βρίσκεται στην Πλάκα, στην οδό Τζιραίων 8-10. Ούτε η επιλογή του χώρου έγινε τυχαία. Στην οδό Τζιραίων έχουν γίνει αμέτρητες συναντήσεις και συνεργασίες με κεντρικό άξονα τον Λευκάδιο.  

Ομιλητές ήταν οι συντελεστές του βιβλίου Μαρία Γιακανίκη, Αριστέα Λέκκα, Ανδρέας Μιχαηλίδης κι εγώ. Στο κοινό βρίσκονταν παλιοί και καινούργιοι φίλοι του συγγραφέα. Λιγότεροι οι παλιοί και περισσότεροι οι καινούργιοι. 

Το αναγνωστικό κοινό του μεγαλώνει, καθώς ο Λευκάδιος γίνεται γνωστός σε νεανικό κοινό. Οι αναγνώστες των gothic ιστοριών καλωσόρισαν ένα βιβλίο με αλλιώτικες ιστορίες φαντασμάτων, που κατέγραψε ένας οικουμενικός άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό, ελεύθερο πνεύμα και τον γοτθικό τρόμο μονίμως στις αποσκευές του: από το Δουβλίνο ώς τη Νέα Ορλεάνη και από τις Δυτικές Ινδίες ώς την Ιαπωνία, όπου κατέγραψε τις ιστορίες που περιλαμβάνει το βιβλίο. 

Μαρία Γιακανίκη και Αριστέα Λέκκα, λίγο πριν από την έναρξη.

Τέτη Σώλου

Ο Αντρέας Μιχαηλίδης αφηγείται μία από τις ιστορίες του βιβλίου.

Αντρέας Μιχαηλίδης, Τέτη Σώλου, Κώστας Κώτσιας και Μαρία Γιακανίκη.

Ιστορίες φαντασμάτων από την Ιαπωνία-καινούργιο βιβλίο

Αγαπητοί φίλοι,

ετοιμάζεται πυρετωδώς το βιβλίο από τις εκδόσεις Ars Nocturna. Περιλαμβάνει ιστορίες από το Kwaidan, το Shadowings και το In Ghostly Japan σε μία συλλογική μεταφραστική προσπάθεια των Κώστα Κώτσια, Πέρης Χρονοπούλου, Ειρήνης Μαντά, Ανδρέα Μιχαηλίδη και Μαρίας Γιακανίκη. Το βιβλίο ξεκινάει με εισαγωγικό σημείωμα των εκδοτών και με τον ενδιαφέροντα πρόλογο της Αριστέας Λέκκα που εισάγει τον αναγνώστη στη Ιαπωνία του Λευκάδιου Χερν.

Με χαρά συμμετείχα στην έκδοση γράφοντας το επίμετρο που ολοκληρώνει το βιβλίο «Η γυναίκα στη ζωή και στο έργο της ιαπωνικής περιόδου του Λευκάδιου Χερν» και το χρονολόγιο με τους μεγάλους σταθμούς της ζωής και του έργου του συγγραφέα. 

Το καταπληκτικό εξώφυλλο που βλέπετε στην αναγγελία της έκδοσης και στην πρόσκληση της παρουσίασης έχει φιλοτεχνήσει ο Όθωνας Νικολαΐδης.

Αναγγελία της έκδοσης του βιβλίου.

Το βιβλίο θα είναι έτοιμο την Τρίτη 27 Ιουνίου. Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία. Είναι η ημέρα των γενεθλίων του Λευκάδιου. Εκείνη ακριβώς την ημέρα στις 8 το βράδυ, θα παρουσιαστεί στον πολυχώρο Αίτιον (Τζιραίων 8-10). 

Το αναγνωστικό κοινό του Λευκάδιου μεγαλώνει και διευρύνεται. Οι αναγνώστες των gothic ιστοριών θα καλωσορίσουν ένα βιβλίο με αλλιώτικες ιστορίες φαντασμάτων, που κατέγραψε ένας οικουμενικός άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό, ελεύθερο πνεύμα και τον γοτθικό τρόμο μονίμως στις αποσκευές του: από το Δουβλίνο ώς τη Νέα Ορλεάνη και από τις Δυτικές Ινδίες ώς την Ιαπωνία, όπου κατέγραψε τις ιστορίες που περιλαμβάνει το βιβλίο. 

 

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου.

Στην παρουσίαση θα μιλήσουν οι συντελεστές του βιβλίου Μαρία Γιακανίκη, Αριστέα Λέκκα, Ανδρέας Μιχαηλίδης και Τέτη Σώλου.

Αγαπητοί φίλοι, είστε όλοι προσκαλεσμένοι!

Άρθρο του Ηλία Γεωργάκη για τον Λευκάδιο στα ΝΕΑ

«Είμαι πεπεισμένος ότι ο Λευκάδιος θα μας ακολουθεί για πάντα. Γιατί είχε ανοιχτό μυαλό, διαφορετικό τρόπο σκέψης και δύναμη ψυχής. Για μένα ο Λευκάδιος θα είναι μια πυγολαμπίδα στην Πρωτομαγιάτικη Λευκάδα που θα αναβοσβήνει. Και μια πεταλούδα στο μπαλκόνι μου που θα πετάει συνεχώς. Όπως το πνεύμα του...»

Αυτά και άλλα πολλά κι ενδιαφέροντα γράφει στα ΝΕΑ ο Ηλίας Γεωργάκης, γνωστός δημοσιογράφος, ένθερμος Λευκαδίτης και ένας από τους πρώτους που μελέτησε τον Λευκάδιο Χερν. Οι έρευνές του, που άρχισαν πριν από τριάντα χρόνια, αποτελούν πηγή αναφοράς για τους νεότερους ερευνητές.

Ο Ηλίας Γεωργάκης είναι πρωτοπόρος κι εμείς που ακολουθήσαμε τον δρόμο που άνοιξε η αγάπη του για τον Λευκάδιο του χρωστάμε πολλά και οπωσδήποτε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Συνέχισε!

Διαβάστε το άρθρο του Ηλία Γεωργάκη στα ΝΕΑ

Το δέντρο που μας αγκάλιαζε

Πριν από κάμποσα χρόνια ήρθα να μείνω σ’ αυτό το παλιό σπίτι με κήπο, χτισμένο στην πλαγιά ενός λόφου. Ακούγεται ειδυλλιακό. Δεν είναι. Ο λόφος είναι ένας από τους τόσους της Αθήνας και οι ανηφόρες του είναι δύσκολες.

Πιο κάτω στην πλαγιά, κολλητά με το δικό μας, είναι ένα σπίτι με άσχημη ιστορία, χρόνια ακατοίκητο. Η τελευταία ιδιοκτήτρια ήταν μια γριά που ασχολιόταν με περίεργα πράγματα κι είχε μια νεκροκεφαλή στο γείσο κάτω από την ταράτσα.

Αυτή τη νεκροκεφαλή τη θυμάμαι από παιδί. Όλοι έκαναν πως δεν την έβλεπαν και άμα ρωτούσα, μου έλεγαν πως δεν είναι τίποτα. Όταν η γριά ήταν στα τελευταία της είπε να φωνάξουν τη γιαγιά μου και της ζήτησε συγγνώμη.

Αυτά είναι ιστορίες παλιές που άκουσα σαν μαγεμένη σε συζητήσεις των μεγάλων όταν ήμουν μικρή. Σήμερα κανένας δεν μιλάει γι’ αυτές.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, η οικογένεια μου παραχώρησε το σπίτι για να μείνω όσον καιρό θέλω. Σπίτι με κήπο μέσα στην Αθήνα; Δεν λες όχι! Κρεμάστηκα στο κάγκελο της πίσω αυλής ψάχνοντας με τα μάτια να βρω τη νεκροκεφαλή. Δεν υπήρχε. Ο κήπος μέσα στην εγκατέλειψή του δεν μαρτυρούσε καμιά βαριά ιστορία. Οι πορτοκαλιές του κάθε χρόνο έβγαζαν κάτασπρα λουλούδια κι ύστερα έκαναν χρυσά πορτοκάλια. Κι όπως συμβαίνει σ’ όλα τα ρημαγμένα σπίτια είχαν φυτρώσει και δύο συκιές.

Μπροστά από κει που ήταν η νεκροκεφαλή, στο πιο ανήλιαγο σημείο του κήπου, φύτρωσε ένα δέντρο. Αυτά που βγαίνουν από μόνα τους. Βρομοκαρυδιές έχω ακούσει να τα λένε. Χρόνο με τον χρόνο το δέντρο δυνάμωνε, ψήλωνε και στο τέλος τα κατάφερε. Βγήκε στο φως! Τα κλαδιά του ανέβηκαν ως την αυλή μας κι ύστερα ψήλωσε περισσότερο και φάνηκε ο κορμός του. Η πυκνή φυλλωσιά του έριχνε τα καλοκαίρια δροσερή σκιά. 

Τις νύχτες που καθόμασταν έξω μέχρι αργά, σαν μεθυσμένοι από τη δυνατή μυρωδιά του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου, κοιτούσαμε ανάμεσα από το φύλλωμά του τα φώτα της πόλης κι ήταν εύκολο να φανταστούμε ότι είμαστε σε άλλον τόπο και ίσως σε άλλον χρόνο.

Ένα μεγάλο κλαρί του πέρασε από το κάγκελο μέσα στην αυλή. Έπρεπε να σκύψουμε για να περάσουμε, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε να το κόψει. Σ' ένα δυο χρόνια το δέντρο ψήλωσε κι άλλο και δεν χρειαζόταν να σκύβουμε πια.

Τα τραπέζια που κάναμε τα βράδια του καλοκαιριού γίνονταν στην αυλή κάτω από τη φυλλωσιά του. Απρογραμμάτιστα συνήθως. Χτύπαγε το τηλέφωνο: «Εγώ φέρνω πίτα, η Ιωάννα κρασάτο κι Νίκη τις σαλάτες. Ερχόμαστε!». Στρώναμε μια τάβλα (απομεινάρι από ένα παλιό σχεδιαστήριο) και γλεντούσαμε. Κι η Μαρία η ρεμπέτισσα που τα λέει όπως της έρχονται, είπε μια φορά ενθουσιασμένη: «Ρε παιδιά, έτσι όπως καθόμαστε τώρα, δεν είναι σαν να μας κρατάει κάποιος όλους μας αγκαλιά;»

Χρόνο με τον χρόνο κατάλαβα ότι το αγαπούσα αυτό το δέντρο. Στις ζέστες το πότιζα για να δροσίζεται. Έτσι κι αλλιώς έριχνα νερό στα δέντρα του ακατοίκητου. Έπαιρνα το λάστιχο, σκαρφάλωνα στο κάγκελο κι έπαιζα ποτίζοντας. Το φθινόπωρο τα φύλλα του έπεφταν παχύ στρώμα στην αυλή. Τον χειμώνα το κοιτούσα από το παράθυρο του σχεδιαστηρίου ν' αντέχει στο κρύο, στη βροχή, στο χιόνι.

Μόλις ερχόταν η άνοιξη έψαχνα να βρω τα πρώτα σημάδια της αναγέννησης. Και τότε να δεις χαρά!

Έτσι χάρηκα και φέτος μόλις είδα τα πρώτα τρυφερά φυλλαράκια και τις τουφίτσες στην άκρη των κλαδιών. Κι ύστερα τίποτα. Δεν βγήκαν καινούργια φύλλα. Κι αυτά που είχαν βγει μαράθηκαν. Ξανακρεμάστηκα στο κάγκελο. Μια μικρή συκιά που είχε αγκαλιαστεί με τον κορμό του είχε ξεραθεί.

Τ’ άλλα δέντρα του ακατοίκητου πρασίνιζαν και φούντωναν και μόνον το δέντρο μου μαραινόταν. Ο κορμός του ως ένα μέτρο πάνω από τη ρίζα έχει μαυρίσει. Μέσα σε τρεις μέρες το δέντρο πέθανε. Αρρώστησε; Το δηλητηρίασαν;

Κοίταξα δεξιά την πολυκατοικία. Κοίταξα αριστερά τη μονοκατοικία που έχει γίνει αρχιτεκτονικό γραφείο. Το δέντρο μου είχε την ατυχία να βρίσκεται ανάμεσα στο διαμέρισμα και στο γραφείο του αρχιτέκτονα. Κι ο αρχιτέκτονας θέλει να βγαίνει στο μπαλκόνι του και να βλέπει το γραφείο του. Φοβάται τους κλέφτες, γι’ αυτό και χώρια από τον συναγερμό, τα βράδια φωταγωγεί το γραφείο.

Αυτός λοιπόν την έκανε τη δουλειά! Θα μπήκε στο ακατοίκητο –σιγά το δύσκολο!– και θα έριξε χλωρίνη στη ρίζα του δέντρου. Μ' έπνιξε η οργή.

«Μην κριματίζεις!» μου είχε πει κάποτε κάποιος. Το θυμήθηκα εγκαίρως κι άφησα κατά μέρος τα σενάρια που με όργιζαν και δεν βοηθούσαν καθόλου.

Και τότε θυμήθηκα την Τζιού ρόκου ζακουρά, την κερασιά μιας ιστορίας του Λευκάδιου Χερν, ένα αγαπημένο δέντρο που μαράθηκε και που συνέχισε να ζει με μια ζωή που δεν είναι δική του.

Και το δέντρο μου ίσως μπορέσει να πρασινίσει με ζωή που δεν είναι δική του. Μ’ εκείνο το αναρριχητικό που μου χάρισαν. Γιατί όχι; «Χτίζει φράχτες» μου είπε ο δωρητής. Τόσο δυνατό!

Θα προσπαθήσω.

Αγαπητοί φίλοι, σας χαρίζω την ιστορία της κερασιάς. Είναι μια βαθιά συγκινητική ιστορία από το Καϊντάν. Κι εσείς ευχηθείτε μου!

Τζιού ρόκου ζακουρά

Συζήτηση για τον Λευκάδιο Χερν με τον Δημήτρη Νικολούλια στην εκπομπή Ιστορικές Διαδρομές

Φιλοξενούμενη της εκπομπής Ιστορικές Διαδρομές στο ιντερνετικό κανάλι  www.nstv.gr/live στις 28 Μαρτίου είχα τη χαρά να συζητήσω με τον Δημήτρη Νικολούλια για τον Λευκάδιο Χερν. Μία πλατιά συζήτηση, με άνεση χρόνου που καλύπτει σημαντικά τμήματα της Οδύσσειας του μεγάλου συγγραφέα.

Ντένης Τζανάτος

ΝΤΕΝΗΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ

Σεμνός, ευγενής, πράος όπως όλοι οι άξιοι άνθρωποι. Σκιτσογράφος και δημοσιογράφος που τίμησε τις ιδιότητές του με ήθος, εντιμότητα, συνέπεια και εργατικότητα. Βαθιά καλλιεργημένος, ανιδιοτελής, ιδεολόγος, αγωνιστής. Ένας άριστος!

Καλός φίλος, αληθινός φίλος. Παμπάλαιος φίλος. Από τότε που κάναμε τα πρώτα βήματά μας. Ζήλιες, αντιζηλίες, ξεπερασούρες, παρασκήνιο ούτε τα μηχανεύτηκε ούτε τα καταδέχτηκε. Πάντα αλληλέγγυος στους συναδέλφους, ακόμα και σ' εκείνους που του φέρθηκαν όπως δεν του άξιζε. Πικρό λόγο δεν άκουσα να πει για κανέναν.

Τον φωτογράφισα ένα χαρούμενο πρωινό που κάναμε τον τελευταίο έλεγχο στις ηλιοτυπίες των βιβλίων του Λευκάδιου Χερν, ευτυχείς γιατί φτάναμε στο τέλος μιας μεγάλης πορείας, την οποία ο Ντένης με τον γνωστό αθόρυβο τρόπο του καθόρισε και στάθηκε βοηθός και συμπαραστάτης. 

Το μεροκάματό του στη γη πήρε τέλος. Έφυγε σαν πουλάκι, μου είπαν. Όπως ακριβώς έζησε. Ανάλαφρα, αθόρυβα, ευγενικά.

Πάνε ώρες που το έμαθα. Ήπια καφέ, κάπνισα, μίλησα με φίλους. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν θα... ότι αυτό το νούμερο στο κινητό δεν θα... ότι ποτέ ξανά στην Καλλιθέα δεν θα... ούτε και πουθενά αλλού. Πολλά τα «δεν θα».

Ακόμα είναι ζεστό και δεν πονάει. Όμως πριν αρχίσει ο πόνος, θέλω να θυμηθώ τον Λευκάδιο. Τον Λευκάδιό μας, Ντένη. 

«Είμαι ένα με τη ζωή που δεν έχει ούτε μορφή ούτε όνομα, είμαι ένα με όλα όσα αρχίζουν και τελειώνουν –ακόμα και με τον τάφο και τον νεκροθάφτη, το πτώμα και το σκουλίκι...

* * *

Ένα σπουργίτι τιτίβισε στη στέγη και κάποιο άλλο απάντησε. Τα σχήματα των πραγμάτων άρχισαν να γίνονται ξεκάθαρα μ’ ένα απαλό γκρίζο φως και το σκοτάδι σιγά σιγά φωτίστηκε».


Η ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών

Συνέντευξη στην ΕΡΤ WebRadio-Η φωνή της Ελλάδας

Η άνοιξη ξεκίνησε πολύ όμορφα. Με Λευκάδιο Χερν!

Η εκπομπή του Άγγελου Σταθόπουλου «Της ψυχής μου το χώμα» ταξιδεύει την ελληνική φωνή σε όλα τα μήκη και πλάτη μέσω διαδικτύου και βραχέων κυμάτων. Η εκπομπή είχε κάνει στις αρχές του χρόνου ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Λευκάδιο Χερν και στους πρώτους κύκλους της ζωής του, Ευρώπη, Αμερική, Γαλλικές Ινδίες. Ο Άγγελος Σταθόπουλος με προσκάλεσε να συμμετέχω στη ζωντανή εκπομπή του την πρώτη Μαρτίου, για να συνομιλήσουμε για τον Λευκάδιο και τον ιαπωνικό κύκλο. 

Δέχτηκα ευχαρίστως την πρόσκληση και με ιδιαίτερη συγκίνηση αφού η εκπομπή αυτή ακούγεται από τους απανταχού Έλληνες. Ένας από τους στόχους της έκδοσης των βιβλίων του Λευκάδιου στα ελληνικά ήταν να φτάσει το έργο του σε ελληνόφωνους αναγνώστες και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας.

Με τον Άγγελο Σταθόπουλο μετά το τέλος της εκπομπής.

Άφησα το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής με εξαιρετικές εντυπώσεις. Ο Άγγελος Σταθόπουλος έχει μελετήσει τη ζωή του Λευκάδιου και η εκπομπή δεν περιορίστηκε σε ερωτήσεις. Έγινε μια ουσιαστική και ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη ζωή και το έργο του Λευκάδιου, ενώ συγχρόνως οι μουσικές που ξεκούραζαν τον λόγο ήταν πολύ όμορφα ταιριασμένες. 

Στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης

Η δραστήρια κινηματογραφική λέσχη Ηλιούπολης οργάνωσε μια βραδιά αφιερωμένη στον Λευκάδιο Χερν με προβολή της ταινίας του Γιώργου Πετρίτση. Με προσκάλεσαν να προλογίσω την ταινία. Δέχτηκα ευχαρίστως να κάνω μια εισαγωγή για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα που τόσο αγαπώ κι έχω μεταφράσει και η ομιλία μου έγινε με ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί ο χώρος που μας φιλοξενούσε ήταν το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, χώρος μνήμης και τιμής.

Ο πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Ηλιούπολης κ. Δημήτρης Καλαντίδης
με παρουσίασε στους κινηματογραφόφιλους και στη συνέχεια έκανα μία σύντομη ομιλία.

Δεν είχα δει την ταινία και την παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Αφορούσε τα χρόνια του Λευκάδιου στην Ιαπωνία, τα ώριμα και πολύ παραγωγικά συγγραφικά του χρόνια.

Ακολούθησε συζήτηση. Η αίθουσα ήταν γεμάτη και το κοινό ζεστό. Τις ερωτήσεις διαδέχτηκαν τοποθετήσεις που γεφύρωναν τα 110 και πλέον χρόνια που μας χωρίζουν από τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα και που αναζητούσαν τη διαχρονικότητα των έργων του και τις αξίες που περιλαμβάνονται σ' αυτά. Η προσέγγιση αυτή μ' εντυπωσίασε.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, στην Ελλάδα της κρίσης ο Λευκάδιος μπορεί να δώσει μαθήματα, πρότυπα και λύσεις. Ο κόσμος του δεν είναι ο εξωτισμός και το μυστήριο της Άπω Ανατολής. Είναι ένας κόσμος πανανθρώπινων αξιών που κατέγραψε ένας οικουμενικός άνθρωπος με ήθος, ενσυναίσθηση και ευρύτατο πνεύμα. Ο σύγχρονος άνθρωπος μόνον όφελος μπορεί να έχει αγκαλιάζοντας το έργο του Λευκάδιου Χερν.

Συνέντευξη στην ΕΡΤ Βόλου

Γνώρισα τη δημοσιογράφο Βίκυ Καποτά τον Νοέμβριο του 2016, όταν είχα πάει στον Βόλο προσκεκλημένη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και της καθηγήτριας Τασούλας Τσιλιμένη για να κάνω μία ομιλία στους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Δώσαμε τότε συνέντευξη στην ΕΡΤ Βόλου. Η Βίκυ Καποτά ενδιαφέρθηκε για τις άλλες δραστηριότητές μου, τον Λευκάδιο Χερν και την Ιζόλα, και ανανεώσαμε την επαφή μας για μια συνέντευξη στις αρχές της καινούργιας χρονιάς.

Στις 19 Ιανουαρίου από τους 100.7 και 101.2 στα FM και από τους 1485 στα ΑΜ αλλά και από το http://webradio.ert.gr/volos/ μεταδόθηκε η ζωντανή συνέντευξη για την Τέτη, τον Λευκάδιο, την Ιζόλα και τα πάντα όλα!

Αυτό είναι το σκίτσο που είχα αναρτήσει το fb λίγα λεπτά πριν αρχίσει η εκπομπή. Ήμουν λίγο κρυωμένη εκείνες τις μέρες, αλλά ένα ζεστό με μέλι βοήθησε και όλα πήγαν εξαιρετικά καλά.

Αν θέλετε ν' ακούσετε την εκπομπή, δεν έχετε παρά να πατήσετε ένα 

ΚΛΙΚ

Συνέντευξη στον Δημήτρη Μαγριπλή

Μέρα συνεντεύξεων η Πέμπτη 19 Ιανουαρίου. Πρωί πρωί αναρτήθηκε στο Tempo24 η συνέντευξή μου στον Δημήτρη Μαγριπλή. 

Ο Δημήτρης Μαγριπλής είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας και μας ενώνει η κοινή μας δουλειά στον Ιπτάμενο και Ανεξέλεγκτο που δημιούργησε την αμοιβαία εκτίμηση σαν βάση της φιλίας μας. 

Από τον Ιπτάμενο και Ανεξέλεγκτο

Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το αποτέλεσμα της πρώτης συνεργασίας μας.

Στη συζήτησή μας είχε σημαντική θέση ο Λευκάδιος Χερν και η μεταφραστική μου εργασία. Είναι σημαντικό ότι ο Λευκάδιος κερδίζει ολοένα και περισσότερους αναγνώστες στην Ελλάδα. Άλλο τόσο σημαντικό είναι ότι αυτό συμβαίνει σε μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για τον τόπο μας.

Μαγριπλής: Μνηµόνια, προσφυγική κρίση, χρεοκοπία… αιτίες για δηµιουργία ή αδιέξοδο σε όλα τα επίπεδα;

Σώλου: Έχω πάντα στον νου µου τον Λευκάδιο Χερν, έναν άνθρωπο που είχε όλα τα στοιχεία να περιθωριοποιηθεί, αλλά που η ψυχική του δύναµη και το όραµά του στάθηκαν δυνατότερα από τις τραγικές ανατροπές που του επιφύλαξε η ζωή. Ορφανός ενώ είχε και τους δύο γονείς του, από τα πλούτη πέρασε στην εξαθλίωση, σηµαδεύτηκε εµφανισιακά και άλλα πολλά. Κι αυτά έγιναν δηµιουργικότητα, ευαισθησία, βάθος σκέψης.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης

Ο Δημήτρης Μαγριπλής συνομιλεί με τη σκιτσογράφο Τέτη Σώλου