Βρίσκομαι στη Λευκάδα εδώ και αρκετές μέρες για μια σειρά παρουσιάσεων στα Γυμνάσια και Λύκεια του νησιού με θέμα το επάγγελμα του σκιτσογράφου. Οι παρουσιάσεις τελείωσαν με επιτυχία κι εγώ ανακαλύπτω λόγους για να παρατείνω την παραμονή μου στο υπέροχο νησί. Έτσι είχα τη χαρά να γιορτάσω τον ερχομό του Μάη με τους Λευκαδίτες φίλους στον καταπράσινο τόπο και στην καταγάλανη θάλασσα.
Τα παλιά χρόνια οι Λευκαδίτες πήγαιναν να πιάσουν τον Μάη στο Κουζούμπελι ή Γκζούμπελι, (παραφθορά του παλιού ονόματος της περιοχής Κουζούμ μπεη), με τα πανύψηλα πυκνά δέντρα και τις πολλές πυγολαμπίδες. Όμως, ο δημόσιος φωτισμός, τα φώτα των καταστημάτων και των αυτοκινήτων έχουν διώξει τις πυγολαμπίδες από τα μέρη όπου άλλοτε αφθονούσαν και σπάνια τις συναντάει κανείς πια.
Το βράδυ της Πρωτομαγιάς είδα ξαφνικά στον ήσυχο κήπο ένα χαρούμενο πρασινωπό φως. Μια πυγολαμπίδα! Είχα να δω από παιδί.
Το μυαλό μου πήγε στον Λευκάδιο Χερν που τόσο όμορφα έχει γράψει για τις πυγολαμπίδες στο «Κοττό». Διαλέγω μια παράγραφο όπου μιλάει για το χοταρού-κασσέν, τη μάχη των πυγολαμπίδων, ένα θέαμα που προσήλκυει επισκέπτες απ' όλη τη χώρα.
«Σήμερα τόπος που φημίζεται πιο πολύ για τις πυγολαμπίδες του βρίσκεται κοντά στο Ούτζι, στο Γιαμασιρό. Το Ούτζι, μια όμορφη μικρή πόλη στη μέση της ονομαστής τεϊοπαραγωγού περιοχής, βρίσκεται πάνω στον Ουτζιγκάουα και όσο γνωστό είναι για το τσάι του, άλλο τόσο φημίζεται για τις πυγολαμπίδες του. Κάθε καλοκαίρι τα τρένα με έκτακτα δρομολόγια από το Κυότο και την Όσακα μεταφέρουν χιλιάδες επισκέπτες, που πηγαίνουν στο Ούτζι για να δουν τις πυγολαμπίδες. Αλλά μόνο από ένα συγκεκριμένο σημείο στο ποτάμι, που απέχει κάμποσα χιλιόμετρα από την πόλη, μπορεί κανείς να θαυμάσει το μεγαλειώδες θέαμα, το χοτάρου-κάσσεν ή «μάχη των πυγολαμπίδων». Το ποτάμι στριφογυρίζει ανάμεσα στους κατάφυτους λόφους και μυριάδες πυγολαμπίδες χιμάνε από τις δύο όχθες για να συναντηθούν και να σφιχταγκαλιαστούν πάνω από το νερό. Στιγμές στιγμές μαζεύονται τόσες πολλές, που σχηματίζουν κάτι που στο μάτι φαίνεται σαν φωτεινό σύννεφο ή σαν γιγάντια μπάλα από σπίθες. Το σύννεφο σκορπίζεται γρήγορα ή η μπάλα πέφτει και σπάζει πάνω στην επιφάνεια του νερού και οι πεσμένες πυγολαμπίδες λάμποντας παρασέρνονται μακριά· γρήγορα όμως ένα καινούργιο σμήνος συγκεντρώνεται στο ίδιο σημείο. Οι άνθρωποι περιμένουν όλη τη νύχτα στο ποτάμι μέσα στις βάρκες, για να δουν το φαινόμενο. Αφού γίνει το χοτάρου-κάσσεν, ο Ουτζιγκάουα σκεπασμένος με τα έντομα που στροβιλίζονται λάμποντας ακόμα, λέγεται ότι μοιάζει με τον Γαλαξία, τον οποίο οι Ιάπωνες αποκαλούν πιο ποιητικά Ποτάμι του Ουρανού. Ίσως ένα τέτοιο θέαμα να παρακολούθησε η μεγάλη ποιήτρια Τσιγιό από το Κάγκα, προτού γράψει:
Κάουα μπακαρί,
Γιαμί ουά ναγκαρετέ;
Χοτάρου κανά!
Είναι μονάχα το ποτάμι ή μήπως είναι το σκοτάδι το ίδιο που το παρασέρνουν τα νερά; Ω, οι πυγολαμπίδες!»
Ο οικοδεσπότης που παρέθετε δείπνο ή κάποια άλλη βραδινή ψυχαγωγία στη διάρκεια του καλοκαιριού, προμηθευόταν μεγάλη ποσότητα πυγολαμπίδων, τις οποίες απελευθέρωνε το βράδυ στον κήπο για ν' απολαύσουν οι καλεσμένοι του το σπινθηροβόλο θέαμα. Οι καλεσμένοι μπορούσαν, αν ήθελαν, να πιάσουν πυγολαμπίδες και να τις βάλουν στα ειδικά κλουβάκια για έντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου