Χεϊκέ είναι άλλος τρόπος ανάγνωσης του ιαπωνικού χαρακτήρα Ταΐρα. Κυριολεκτικά σημαίνει Οίκος των Ταΐρα.
Τεννό: ουράνιος ηγεμόνας, αυτοκράτορας
Tα χεϊκέ-γκάνι (καβούρια Χεϊκέ) έχουν στη ράχη τους αυλάκια και εξογκώματα, που σχηματίζουν θυμωμένο ανθρώπινο πρόσωπο. Λέγεται ότι η αγωνία του θανάτου των πολεμιστών Χεϊκέ χαράχτηκε στη ράχη των καβουριών και σύμφωνα με τον θρύλο τα καβούρια αυτά είναι τα πνεύματα των πολεμιστών Χεϊκέ, που καταδικάστηκαν να πάρουν αυτή την αποκρουστική μορφή και να περπατούν αιώνια στην άβυσσο. Για να αισθανθεί κανείς την ομορφιά αυτού του θρύλου, πρέπει να έχει δει σε παλιές εικόνες της μάχης Νταν-νο-Ούρα τους αρματωμένους πολεμιστές με τις σιδερένιες μάσκες με τα μεγάλα, άγρια μάτια. Ενώ τα xεϊκέ-γκάνι είναι τα πνεύματα των απλών σαμουράι, ένα μεγαλύτερο είδος καβουριών, τα ταϊσό-γκάνι, είναι τα πνεύματα των ηγετών Χεϊκέ, που πάνω στα κράνη τους είχαν χρυσούς δράκους και γυαλιστερά κέρατα.
Αμίντατζι: Υπάρχουν τρία διαφορετικά καταληκτικά επιθήματα που προστίθενται στα ονόματα των ναών: -τζι, -ντέρα και -ιν. Τα -τζι και -ντέρα αναφέρονται πάντα σε βουδιστικούς ναούς.
Αμίντατζι σημαίνει «βουδιστικός ναός προς τιμήν του Αμίντα Βούδα» (σανσκριτικά: Αμιτάμπα), που είναι ο Βούδας του Άσβεστου Φωτός και της Αιώνιας Ζωής.
Σχετικά με τους σαμπούερς
Ήταν τυφλοί χειροπράκτες που κατείχαν την τέχνη του παραδοσιακού ιαπωνικού μασάζ άμμα, το οποίο στα μέσα του 18ου αιώνα θεσμοθετήθηκε ως επάγγελμα για τους τυφλούς και μάλιστα ιδρύθηκαν ειδικευμένες σχολές. Έκτοτε, μόνον όσοι κατείχαν κρατικό δίπλωμα είχαν το δικαίωμα να ασκούν το άμμα. Οι υπόλοιποι ασκούσαν το σιάτσου που σημαίνει «πίεση των δακτύλων».
Ο Richard Gordon Smith στην ιστορία με τίτλο «Ghost Story of the Flute’s Tomb» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ancient Tales and Fork-Lore of Japan (1918) αναφέρει:
«Πριν από εβδομήντα και ογδόντα χρόνια ζούσε στο χωριό Κουμεντάμουρα, κοντά στη λίμνη, ένας τυφλός άμμα, που λεγόταν Γιόιτσι. Ο Γιόιτσι ήταν πολύ δημοφιλής στην περιοχή, γιατί εκτός του ότι ήταν τίμιος κι ευγενικός, κατείχε άριστα την τέχνη της ανάτριψης (μασάζ) –φροντίδα που χρειάζονται όλοι σχεδόν οι Ιάπωνες. Ήταν πραγματικά δύσκολο να βρεις χωριό, που να μην έχει τον δικό του άμμα. Ο Γιοϊτσί ήταν τυφλός, όπως όλοι οι ομότεχνοί του, κρατούσε ένα ραβδί ή μια βέργα κι ένα φλάουτο (φουζεούκα). Το ραβδί ήταν για να ερευνά τον χώρο γύρω του και το φλάουτο για να ειδοποιεί τους ανθρώπους ότι ήταν ελεύθερος για εργασία...»
σαμουράι ή μπουκέ ήταν η αριστοκρατία της στρατιωτικής τάξης στην προβιομηχανική Ιαπωνία. Η πρώτη αναφορά του όρου γίνεται στην ποιητική ανθολογία Κοκινσού στις αρχές του 10ου αιώνα και σήμαινε αυτούς που ακολουθούν στενά και υπηρετούν την αριστοκρατία. Στον 12ο αιώνα ο όρος συνδέθηκε με το μεσαίο και ανώτερο επίπεδο της στρατιωτικής τάξης.
Xάι: ναι, μάλιστα
Oι νταϊμυό ήταν πανίσχυροι τοπικοί άρχοντες, που κατείχαν τεράστιες εκτάσεις και κυβερνούσαν την Ιαπωνία. Η ισχύς τους διήρκησε από τον 10ο μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε άρχισε η περίοδος Μέιτζι, που σήμανε μεγάλες αλλαγές στη χώρα.
Νταϊμυό στην κυριολεξία σημαίνει «μεγάλο όνομα», η ιαπωνική λέξη όμως προέρχεται από τους χαρακτήρες (καντζί) ντάι που σημαίνει «μεγάλος» και μυό, συντομευμένος τύπος του μυόντεν, που σημαίνει «ιδιόκτητη γη».
Η ναυμαχία στο Νταν-νο-ούρα
Ο αυτοκράτορας Αντόκου ήταν ο 81ος αυτοκράτορας της Ιαπωνίας σύμφωνα με την παραδοσιακή σειρά διαδοχής. Η περίοδος της ηγεμονίας του διήρκησε από το 1180 μέχρι το 1185. Στέφθηκε πρίγκιπας σε ηλικία ενός μηνός και ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία ενός έτους, διαδεχόμενος τον πατέρα του, Τακάκουρα τεννό, ο οποίος ύστερα από δώδεκα χρόνια ηγεμονίας εξαναγκάστηκε από τον πεθερό του Ταΐρα νο Κιομόρι σε παραίτηση. Η ενέργεια αυτή οδήγησε στον πόλεμο Γκενπέι (1180-1185) μεταξύ Χεϊκέ και Γκέντζι, ο οποίος τελείωσε με τη ναυμαχία του Νταν-νο-ούρα και την καταστροφή των Χεϊκέ. Όταν το 1183 οι Γκέντζι ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Γκο-Τόμπα και με αρχηγό το Μιναμότο νο Γιοσιτσουνέ μπήκαν στην πρωτεύουσα Χεϊάν-Κυό, οι Χεϊκέ έφυγαν κρυφά με το νεαρό αυτοκράτορα και τους ιερούς θησαυρούς (τα ιερά κοσμήματα, τον ιερό καθρέφτη και το ιερό σπαθί) για τη Γιασίμα. Νικημένοι στη μάχη που συνήφθη εκεί οι Χεϊκέ έφυγαν δυτικά. Το 1185 οι Χεϊκέ και οι Γκέντζι συγκρούστηκαν στη ναυμαχία του Νταν-νο-ούρα (Νταν-νο-ούρα τατακάι).
Οι Χεϊκέ εκμεταλλευόμενοι την παλίρροια περικύκλωσαν τα πλοία των Γκέντζι. Έκαναν ρεσάλτο και τους εξανάγκασαν σε μάχη σώμα με σώμα. Όμως τα νερά άλλαξαν και οι Γκέντζι κατόρθωσαν να επικρατήσουν. Αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η λιποταξία του Ταγκούτσι Σιγκεγιόσι, στρατηγού των Χεϊκέ, ο οποίος αυτομόλυσε στους Γκέντζι και τους αποκάλυψε σε ποιο πλοίο βρισκόταν ο Αντόκου. Πολλοί από τους Χεϊκέ προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να πέσουν στα χέρια των εχθρών. Ανάμεσά τους και η γιαγιά του αυτοκράτορα, η οποία αυτοκτόνησε πηδώντας στο νερό κρατώντας στην αγκαλιά της τον εξάχρονο Αντόκου. Η μητέρα του επίσης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στο νερό, αλλά την ανέσυραν, σύμφωνα με το Θρύλο των Χεϊκέ (Χεϊκέ Μονογκατάρι), τραβώντας την από ένα χτένι των μαλλιών της.
Η ήττα τους στη ναυμαχία του Νταν-νο-ούρα έβαλε τέλος στις φιλοδοξίες των Χεϊκέ να κυριαρχήσουν στην Ιαπωνία. Η ιστορία του αυτοκράτορα Αντόκου και της οικογένειας της μητέρας του έγινε το επικό ποίημα Η Ιστορία των Χεϊκέ. Ως μνημόσυνο χτίστηκε ο ναός Αμίντατζι. Αργότερα ο Αντόκου λατρεύτηκε ως Μίτζου-νο-κάμι, δηλαδή ως θεός των υδάτων. Όταν ο σιντοϊσμός έγινε επίσημη θρησκεία της Ιαπωνίας, ο βουδιστικός ναός Αμίντατζι εγκαταλήφθηκε και φτιάχτηκε στο Σιμονοσέκι το τέμενος Ακάμα στη μνήμη του Αντόκου.
σαν: είναι η πιο συνηθισμένη τιμητική προσφώνηση που δείχνει σεβασμό. Μπαίνει μετά από το όνομα, αντρικό ή γυναικείο, και έχει την έννοια του δυτικού κύριος ή κυρία.
σούτρα: κυριολεκτικά σημαίνει «νήμα που κρατάει τα πράγματα μαζί» και πιο μεταφορικά αναφέρεται σε αφορισμό ή σε συλλογή αφορισμών υπό μορφή εγχειριδίου. Τα σούτρα είναι απομνημονεύσιμα. Έναν από τους καλύτερους ορισμούς του σούτρα δίνει ένα σούτρα από το Vayu Purana: «Με τα λιγότερα ιδεογράμματα, σαφές, μεστό, κατανοητό, λιτό και χωρίς ψεγάδι· αυτός που ξέρει το σούτρα, ξέρει ότι είναι έτσι».
Τεννό: ουράνιος ηγεμόνας, αυτοκράτορας
Tα χεϊκέ-γκάνι (καβούρια Χεϊκέ) έχουν στη ράχη τους αυλάκια και εξογκώματα, που σχηματίζουν θυμωμένο ανθρώπινο πρόσωπο. Λέγεται ότι η αγωνία του θανάτου των πολεμιστών Χεϊκέ χαράχτηκε στη ράχη των καβουριών και σύμφωνα με τον θρύλο τα καβούρια αυτά είναι τα πνεύματα των πολεμιστών Χεϊκέ, που καταδικάστηκαν να πάρουν αυτή την αποκρουστική μορφή και να περπατούν αιώνια στην άβυσσο. Για να αισθανθεί κανείς την ομορφιά αυτού του θρύλου, πρέπει να έχει δει σε παλιές εικόνες της μάχης Νταν-νο-Ούρα τους αρματωμένους πολεμιστές με τις σιδερένιες μάσκες με τα μεγάλα, άγρια μάτια. Ενώ τα xεϊκέ-γκάνι είναι τα πνεύματα των απλών σαμουράι, ένα μεγαλύτερο είδος καβουριών, τα ταϊσό-γκάνι, είναι τα πνεύματα των ηγετών Χεϊκέ, που πάνω στα κράνη τους είχαν χρυσούς δράκους και γυαλιστερά κέρατα.
Αμίντατζι: Υπάρχουν τρία διαφορετικά καταληκτικά επιθήματα που προστίθενται στα ονόματα των ναών: -τζι, -ντέρα και -ιν. Τα -τζι και -ντέρα αναφέρονται πάντα σε βουδιστικούς ναούς.
Αμίντατζι σημαίνει «βουδιστικός ναός προς τιμήν του Αμίντα Βούδα» (σανσκριτικά: Αμιτάμπα), που είναι ο Βούδας του Άσβεστου Φωτός και της Αιώνιας Ζωής.
Σχετικά με τους σαμπούερς
Ήταν τυφλοί χειροπράκτες που κατείχαν την τέχνη του παραδοσιακού ιαπωνικού μασάζ άμμα, το οποίο στα μέσα του 18ου αιώνα θεσμοθετήθηκε ως επάγγελμα για τους τυφλούς και μάλιστα ιδρύθηκαν ειδικευμένες σχολές. Έκτοτε, μόνον όσοι κατείχαν κρατικό δίπλωμα είχαν το δικαίωμα να ασκούν το άμμα. Οι υπόλοιποι ασκούσαν το σιάτσου που σημαίνει «πίεση των δακτύλων».
Ο Richard Gordon Smith στην ιστορία με τίτλο «Ghost Story of the Flute’s Tomb» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ancient Tales and Fork-Lore of Japan (1918) αναφέρει:
«Πριν από εβδομήντα και ογδόντα χρόνια ζούσε στο χωριό Κουμεντάμουρα, κοντά στη λίμνη, ένας τυφλός άμμα, που λεγόταν Γιόιτσι. Ο Γιόιτσι ήταν πολύ δημοφιλής στην περιοχή, γιατί εκτός του ότι ήταν τίμιος κι ευγενικός, κατείχε άριστα την τέχνη της ανάτριψης (μασάζ) –φροντίδα που χρειάζονται όλοι σχεδόν οι Ιάπωνες. Ήταν πραγματικά δύσκολο να βρεις χωριό, που να μην έχει τον δικό του άμμα. Ο Γιοϊτσί ήταν τυφλός, όπως όλοι οι ομότεχνοί του, κρατούσε ένα ραβδί ή μια βέργα κι ένα φλάουτο (φουζεούκα). Το ραβδί ήταν για να ερευνά τον χώρο γύρω του και το φλάουτο για να ειδοποιεί τους ανθρώπους ότι ήταν ελεύθερος για εργασία...»
σαμουράι ή μπουκέ ήταν η αριστοκρατία της στρατιωτικής τάξης στην προβιομηχανική Ιαπωνία. Η πρώτη αναφορά του όρου γίνεται στην ποιητική ανθολογία Κοκινσού στις αρχές του 10ου αιώνα και σήμαινε αυτούς που ακολουθούν στενά και υπηρετούν την αριστοκρατία. Στον 12ο αιώνα ο όρος συνδέθηκε με το μεσαίο και ανώτερο επίπεδο της στρατιωτικής τάξης.
Xάι: ναι, μάλιστα
Oι νταϊμυό ήταν πανίσχυροι τοπικοί άρχοντες, που κατείχαν τεράστιες εκτάσεις και κυβερνούσαν την Ιαπωνία. Η ισχύς τους διήρκησε από τον 10ο μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε άρχισε η περίοδος Μέιτζι, που σήμανε μεγάλες αλλαγές στη χώρα.
Νταϊμυό στην κυριολεξία σημαίνει «μεγάλο όνομα», η ιαπωνική λέξη όμως προέρχεται από τους χαρακτήρες (καντζί) ντάι που σημαίνει «μεγάλος» και μυό, συντομευμένος τύπος του μυόντεν, που σημαίνει «ιδιόκτητη γη».
Η ναυμαχία στο Νταν-νο-ούρα
Ο αυτοκράτορας Αντόκου ήταν ο 81ος αυτοκράτορας της Ιαπωνίας σύμφωνα με την παραδοσιακή σειρά διαδοχής. Η περίοδος της ηγεμονίας του διήρκησε από το 1180 μέχρι το 1185. Στέφθηκε πρίγκιπας σε ηλικία ενός μηνός και ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία ενός έτους, διαδεχόμενος τον πατέρα του, Τακάκουρα τεννό, ο οποίος ύστερα από δώδεκα χρόνια ηγεμονίας εξαναγκάστηκε από τον πεθερό του Ταΐρα νο Κιομόρι σε παραίτηση. Η ενέργεια αυτή οδήγησε στον πόλεμο Γκενπέι (1180-1185) μεταξύ Χεϊκέ και Γκέντζι, ο οποίος τελείωσε με τη ναυμαχία του Νταν-νο-ούρα και την καταστροφή των Χεϊκέ. Όταν το 1183 οι Γκέντζι ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Γκο-Τόμπα και με αρχηγό το Μιναμότο νο Γιοσιτσουνέ μπήκαν στην πρωτεύουσα Χεϊάν-Κυό, οι Χεϊκέ έφυγαν κρυφά με το νεαρό αυτοκράτορα και τους ιερούς θησαυρούς (τα ιερά κοσμήματα, τον ιερό καθρέφτη και το ιερό σπαθί) για τη Γιασίμα. Νικημένοι στη μάχη που συνήφθη εκεί οι Χεϊκέ έφυγαν δυτικά. Το 1185 οι Χεϊκέ και οι Γκέντζι συγκρούστηκαν στη ναυμαχία του Νταν-νο-ούρα (Νταν-νο-ούρα τατακάι).
Οι Χεϊκέ εκμεταλλευόμενοι την παλίρροια περικύκλωσαν τα πλοία των Γκέντζι. Έκαναν ρεσάλτο και τους εξανάγκασαν σε μάχη σώμα με σώμα. Όμως τα νερά άλλαξαν και οι Γκέντζι κατόρθωσαν να επικρατήσουν. Αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η λιποταξία του Ταγκούτσι Σιγκεγιόσι, στρατηγού των Χεϊκέ, ο οποίος αυτομόλυσε στους Γκέντζι και τους αποκάλυψε σε ποιο πλοίο βρισκόταν ο Αντόκου. Πολλοί από τους Χεϊκέ προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να πέσουν στα χέρια των εχθρών. Ανάμεσά τους και η γιαγιά του αυτοκράτορα, η οποία αυτοκτόνησε πηδώντας στο νερό κρατώντας στην αγκαλιά της τον εξάχρονο Αντόκου. Η μητέρα του επίσης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στο νερό, αλλά την ανέσυραν, σύμφωνα με το Θρύλο των Χεϊκέ (Χεϊκέ Μονογκατάρι), τραβώντας την από ένα χτένι των μαλλιών της.
Η ήττα τους στη ναυμαχία του Νταν-νο-ούρα έβαλε τέλος στις φιλοδοξίες των Χεϊκέ να κυριαρχήσουν στην Ιαπωνία. Η ιστορία του αυτοκράτορα Αντόκου και της οικογένειας της μητέρας του έγινε το επικό ποίημα Η Ιστορία των Χεϊκέ. Ως μνημόσυνο χτίστηκε ο ναός Αμίντατζι. Αργότερα ο Αντόκου λατρεύτηκε ως Μίτζου-νο-κάμι, δηλαδή ως θεός των υδάτων. Όταν ο σιντοϊσμός έγινε επίσημη θρησκεία της Ιαπωνίας, ο βουδιστικός ναός Αμίντατζι εγκαταλήφθηκε και φτιάχτηκε στο Σιμονοσέκι το τέμενος Ακάμα στη μνήμη του Αντόκου.
σαν: είναι η πιο συνηθισμένη τιμητική προσφώνηση που δείχνει σεβασμό. Μπαίνει μετά από το όνομα, αντρικό ή γυναικείο, και έχει την έννοια του δυτικού κύριος ή κυρία.
σούτρα: κυριολεκτικά σημαίνει «νήμα που κρατάει τα πράγματα μαζί» και πιο μεταφορικά αναφέρεται σε αφορισμό ή σε συλλογή αφορισμών υπό μορφή εγχειριδίου. Τα σούτρα είναι απομνημονεύσιμα. Έναν από τους καλύτερους ορισμούς του σούτρα δίνει ένα σούτρα από το Vayu Purana: «Με τα λιγότερα ιδεογράμματα, σαφές, μεστό, κατανοητό, λιτό και χωρίς ψεγάδι· αυτός που ξέρει το σούτρα, ξέρει ότι είναι έτσι».
Copyright© Τέτη Σώλου, 2009
All rights reserved
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου