Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Το Ποτάμι του Ουρανού

Αγαπητοί φίλοι, κοιτάζοντας αυτή τη φωτογραφία ήρθε στον νου μου ένα κείμενο του Λευκάδιου Χερν από το Κοττό που μιλάει για τις πυγολαμπίδες και για το μεγαλειώδες θέαμα της μάχης των πυγολαμπίδων που έκανε τον ποταμό Ούτζι να μοιάζει με τον Γαλαξία.


Hotaru Ika (firefly squids), Japan
Photo from "Bright Side"

[...] Σήμερα o τόπος που φημίζεται πιο πολύ για τις πυγολαμπίδες του βρίσκεται κοντά στο Ούτζι, στο Γιαμασιρό. Το Ούτζι, μια όμορφη μικρή πόλη στη μέση της ονομαστής τεϊοπαραγωγού περιοχής, βρίσκεται πάνω στον Ουτζιγκάουα και όσο γνωστό είναι για το τσάι του, άλλο τόσο φημίζεται για τις πυγολαμπίδες του. Κάθε καλοκαίρι τα τρένα με έκτακτα δρομολόγια από το Κυότο και την Όσακα μεταφέρουν χιλιάδες επισκέπτες, που πηγαίνουν στο Ούτζι για να δουν τις πυγολαμπίδες.
Αλλά μόνο από ένα συγκεκριμένο σημείο στο ποτάμι, που απέχει κάμποσα χιλιόμετρα από την πόλη, μπορεί κανείς να θαυμάσει το μεγαλειώδες θέαμα, το χοτάρου-κάσσεν ή «μάχη των πυγολαμπίδων». Το ποτάμι στριφογυρίζει ανάμεσα στους κατάφυτους λόφους και μυριάδες πυγολαμπίδες χιμάνε από τις δύο όχθες για να συναντηθούν και να σφιχταγκαλιαστούν πάνω από το νερό. Στιγμές στιγμές μαζεύονται τόσες πολλές, που σχηματίζουν κάτι που στο μάτι φαίνεται σαν φωτεινό σύννεφο ή σαν γιγάντια μπάλα από σπίθες. Το σύννεφο σκορπίζεται γρήγορα ή η μπάλα πέφτει και σπάζει πάνω στην επιφάνεια του νερού και οι πεσμένες πυγολαμπίδες λάμποντας παρασέρνονται μακριά· γρήγορα όμως ένα καινούργιο σμήνος συγκεντρώνεται στο ίδιο σημείο. Οι άνθρωποι περιμένουν όλη τη νύχτα στο ποτάμι μέσα στις βάρκες, για να δουν το φαινόμενο. Αφού γίνει το χοτάρου-κάσσεν, ο Ουτζιγκάουα σκεπασμένος με τα έντομα που στροβιλίζονται λάμποντας ακόμα, λέγεται ότι μοιάζει με τον Γαλαξία, τον οποίο οι Ιάπωνες αποκαλούν πιο ποιητικά Ποτάμι του Ουρανού. 
Ίσως ένα τέτοιο θέαμα να παρακολούθησε η μεγάλη ποιήτρια Τσιγιό από το Κάγκα, προτού γράψει:
Κάουα μπακαρί,
Γιαμί ουά ναγκαρετέ;
Χοτάρου κανά!
Είναι μονάχα το ποτάμι ή μήπως είναι το σκοτάδι το ίδιο που το παρασέρνουν τα νερά; Ω, οι πυγολαμπίδες! [...]

Από το Κοττό, κεφ. «Πυγολαμπίδες»
Copyright© Τέτη Σώλου, 2014
All rights reserved

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

My interview at the state channel ERT



On Monday 14th of December I was invited to the TV magazino "ON ERT" of the state channel ERT. The theme was "Lafcadio Hearn books at the Greek school libraries". This is important for Lafcadio readers and for the Greek youth and I would like to thank Ms. Heleni Hrona and Mrs. Andreas Roditis for the invitation and the interesting interview.

Below you may find the link. The part about Lafcadio starts at the 45 min. 

Συνέντευξη στην εκπομπή ΟΝ ΕΡΤ, Δεκέμβριος 2015


Τη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου ήμουν καλεσμένη στην εκπομπή ΟΝ ΕΡΤ της Ελένης Χρονά και του Ανδρέα Ροδίτη. Θέμα της συνέντευξης «Ο Χερν στις σχολικές βιβλιοθήκες». Είναι ένα σημαντικό νέο που αξίζει τον τηλεοπτικό χρόνο που αφιερώθηκε ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστό. 
Ευχαριστώ την Ελένη Χρονά και τον Αντρέα Ροδίτη για την πρόσκληση και την ενδιαφέρουσα συζήτηση πάνω στην προσωπικότητα του Λευκάδιου Χερν, στη μεταφραστική μου εργασία και στο κέρδος που αποκομίζει ένας νέος άνθρωπος μελετώντας τη ζωή και το έργο του συγγραφέα.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συνέντευξη από το αρχείο της ΕΡΤ. Αρχίζει στο 45ο λεπτό.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

ΘΑ ΣΑΣ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ... του Μίμη Κούρτη

Αγαπητοί φίλοι, θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα όμορφο, αληθινό και συγκινητικό κείμενο που έγραψε ο Λευκαδίτης φίλος Μίμης Κούρτης. Περιγράφει αυτά που ένιωσε, που ένιωσα ως το βάθος της καρδιάς μου εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα που μίλησα για τον αγαπημένο μου συγγραφέα στις «Ημέρες Λευκάδιου Χερν» στο Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας. Είναι ένα εξαιρετικά διεισδυτικό κείμενο. Μια τρυφερή ματιά που έφτασε ως τα βάθη της ψυχής μου. Μιλάει καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα να το κάνω εγώ για τη σχέση μου με τον Λευκάδιο.  Γι' αυτόν τον έρωτα!



ΘΑ ΣΑΣ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ...
του Μίμη Κούρτη

Αυτή η ματιά κάτι κρύβει.
Αυτό το τρέμουλο στη φωνή κάτι μου θυμίζει.
Δεν μπορεί να είναι ένα απλό τρακ. Είναι το τρακ και ματιά του ερωτευμένου.
Κι εδώ ανακαλύπτω έναν έρωτα μεταφυσικό, έναν έρωτα αλλοτινών εποχών, μα και σημερινό, έναν έρωτα αναδρομικό.
Τόσα σκίτσα, τόσα βιβλία, μα στάθηκε ευλαβικά στα δύσκολα. Σ'έναν συγγραφέα που λίγοι τον ξέρουν και ελάχιστοι τον έχουν διαβάσει.
Φταίει, ίσως, το άρωμα Ανατολής, που συνάντησε τις ευωδιές τις Θρακιώτικες.Ευωδιές που ενώθηκαν και σκόρπισαν, λιγοθυμιές, σε ψυχές ευαίσθητες, σε καρδιές επιρρεπείς στον άδολο έρωτα, τον ανιδιοτελή, τον πολύ μακρινό, τον ικανό να ελαχιστοποιήσει τις αποστάσεις, να συναντήσει το αντικείμενο του πόθου.
Σπινθηροβόλο το βλέμμα της κι έξυπνα σκεπτόμενη, βρήκε τον ιδανικό τρόπο να πλησιάσει το θήραμα της. Αφού οι φωτογραφίες του δεν της πολυέδιναν σημασία, αποφάσισε να μεταφράσει τα έργα του, να τους δώσει φωνή, την φωνή εκείνου που ερωτεύτηκε, κι έτσι να τον αναγκάσει να συνδιαλλαγεί μαζί της.
Κι ο Λευκάδιος ενδίδει στην πρόκληση της κι εκείνη νοιώθει θεά.
Τον απογειώνει, τον γνωρίζει σε δύση και ανατολή. Τον στεγάζει με τους φίλους της στη γενέτειρά του Λευκάδα, τον προβάλει μοναδικά.
Του δίνει πνοή μέσα από τα λόγια της και χωρίς να το καταλάβει παγιδεύεται γλυκά στα γραπτά του. Τον ανασύρει από τη λήθη, τον καμαρώνει, τον ερωτεύεται, όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει. Και προδίδεται στη γιορτή για τον ένα χρόνο επιστροφής του στην γενέτειρα.
Όταν συνειδητοποιεί ότι ο κύκλος θαυμαστών του μεγαλώνει, χαίρεται και συγκινείται.
Και ξάφνου πανικοβάλλεται γιατί φοβάται τις αντίζηλες, τρέμει, μήπως εκείνος τον οποίο με τόσο κόπο ανακάλυψε και ανέδειξε, εκείνος που ήρθε θεϊκά στη ζωή της από το μακρινό Ματσούε που πήρε φωνή απ' την φωνή της, που έλαβε υπόσταση από την περιέργειά της να τον μεταφράσει, που ξεσκόνισε τα αραχνιασμένα βιβλία του, τώρα τρέμει διακριτικά, μήπως φάει τη σκόνη του, μήπως φοβηθεί αυτή την αναγνωρισιμότητα του κόσμου και ξανακρυφτεί στα βαθη της ανατολής.
Όσο και αν προσπαθεί, να κρατήσει σταθερό το λόγο της, να κρύψει τη συγκίνησή της, τόσο βεβαιώνομαι για αυτόν τον τρομερό έρωτα.
Και όσο μιλάει, σας το ορκίζομαι, τον είδα από την κορνίζα του να της κλείνει το μάτι, να της γνέφει γλυκά για να κατευνάσει το άγχος της.
Μα πού να τον δει που τρέμει μήπως αποκαλυφθεί ο έρωτας της, μήπως το πάρει στραβά ο κόσμος και τη λοιδορήσει και την ειρωνευτεί και τη χλευάσει, που τόλμησε να ακουμπήσει ένα είδωλο του πνεύματος: «Καλά μας τον γνώρισες, μαρή, καλά ανέσυρες αναμνήσεις και ιστορία. Πώς τόλμησες να τον κοιτάξεις στα μάτια; Ποια είσαι εσύ τέλος πάντων, που όπου βρεθείς και όπου σταθείς στάζεις μέλι για τον Λευκάδιό μας, που με τρία βιβλία σου νομίζεις πως μπορείς να τον έχεις αποκλειστικά; Σε γελάσανε κυρά μου δεν είναι δικός σου, είναι ολονών μας. Για μαζέψου, για σοβαρέψου. Σιγά μην είσαι και η Ιζόλα».
Κατέβηκε από το βήμα λυτρωμένη, που μπόρεσε να αρθρώσει λίγα λόγια για τον καλό της και αναρωτιόταν: «Τα είπα καλά, μήπως θυμώσει ο Λευκάδιος, μήπως με κριτικάρει άσχημα ο κόσμος;».
Μα συνήλθε γρήγορα, γιατί Εκείνος, από το κάδρο του, της ξανάκλεισε το μάτι.
Σίγουρη πως δεν κατάλαβε κανείς τον έρωτά της, δέχτηκε τα συγχαρητήρια των επισκεπτών. 
Εγώ την κοίταξα με αγάπη, την ευχαρίστησα, έκρυψα όσα ένιωσα για τον ερωτά της και ευχήθηκα μέσα μου, να συνεχιστεί, να γίνει λατρεία, για να μάθουμε και άλλα πράγματα για τον ποιητή.
Και η Τέτη, συγνώμη η Ιζόλα, κατέβηκε τα σκαλιά του μουσείου, και ελέγχοντας αν την βλέπει κανείς, έστειλε ένα πεταχτό φιλί στον Λευκάδιο.

Η πρώτη δημοσίευση το fb
ΚΛΙΚ